Johan van Vilsteren
Johan van Vilsteren wil de kijker een beeld schenken van iets dat nog geen vorm heeft. Ideeën komen los uit een gevoel, een herinnering, een moment of een gedachte. Ze worden veroorzaakt door iets dat eens gezien is. Uiteindelijk gaat het om het kijken. Ook naar beelden uit het verleden die vervaagd zijn door de tijd of soms als schilderij al eens gedroomd zijn. Beelden die helder, maar ongrijpbaar, voor ogen van de schilder staan. Wat te letterlijk is verstoort en wordt daarom, niet weggelaten, maar uitgefilterd door het denken tijdens het schilderen én door de handeling van het schilderen zelf. Zo sneuvelt het figuratieve beeld in de tijd tussen het bedenken en het moment dat de kwast het doek raakt. Zo wordt het schilderij tegelijkertijd een ding dat een idee in zich sluit en een voorstelling van het schildersproces.